شهید عباس بابایی

حلالیت طلبیدن از خانواده

آن شب، تیمسار از همدان با همسرش در مکه تماس گرفت. خانم بابایی - که به شدت هیجان زده بود - پرسید: «عباس! چه وقت می‏آیی!... من چشمم به در دوخته شده». او به آرامی گفت: «خاطر جمع باشید که من عید قربان پیش شما خواهم بود». گفتگوی او با همسرش چند دقیقه ‏ای ادامه داشت. در پایان، عباس، حلالیت طلبید و تماس قطع شد. لحظه ‏ای نگذشته بود که ناگهان رنگ از رخسار خانم بابایی پرید و با صدایی لرزان با خود گفت: «وای! این چه حرفی بود که او گفت، برای چه حلالیت می‏طلبید؟». دستهایش را به سوی آسمان بلند کرد و ملتمسانه گفت: «خدایا! خدایا! عباس را حفظ کن». آنگاه به تلخی گریست.

خاطره‏ ای از گودرزی (راننده ‏ی شهید بابایی)

سحرگاه آن شب، شهید بابایی همراه محافظ و راننده ‏اش از همدان عازم تهران شد. به محض حرکت، به خاطر خستگی، به خواب رفت.

گودرزی (راننده ‏ی شهید بابایی) تعریف می‏کند که: مسافتی از راه را طی کرده بودیم که ناگهان عباس از خواب پرید. نگاهی به اطراف کرد همه جا را تاریک دید. سپس دستی بر سر کشید و لبخندی زد. از داخل آیینه نگاهی به او کردم و گفتم: «چرا می‏خندی؟». آهی کشید و گفت: «چیزی نیست، خواب دیدم». گفتم: «خیر است ان شاء الله».

او بی ‏آن که چیزی بگوید، یک عدد گلابی از داخل پاکت برداشت و به من داد و گفت: «بیا بالامجان بخور». من نگاهی به او کردم و گفتم: «پس چرا خودت نمی‏خوری؟». گفت: «می‏خورم، اول شما که خسته هستی بخور».

در طول راه، تیمسار را زیر نظر داشتم، پرسیدم: «شما چرا همش به من تعارف می‏کنید ولی خودتان چیزی نمی‏خورید»، گفت: «به فکر من نباش، بخور، نوش جانت». از لحن گفته‏ هایش پیدا بود که خیلی خوشحال است. چشمانش را بر هم نهاد و آرام در زیر لب به نجوا پرداخت. وقتی جلو ساختمان معاونت عملیات رسیدیم، عباس از اتومبیل پیاده و وارد ساختمان شد. به عقب برگشتم، چشمم به پاکت میوه افتاد، دیدم او حتی یک عدد از آن میوه‏ ها را هم نخورده است.

صبح زود، تیمسار بابایی وارد دفتر معاونت عملیات شد و به آجودان گفت: «پرونده‏ی خلبان اغنامیان را بیاورید».

پرونده را که آوردند، صفحه ‏ی اول آن نامه‏ ای در مورد درخواست وام بود. آن را امضا کرد و به آجودان گفت: «در مورد وام آقای اغنامیان سریعا اقدام کنید». آنگاه ادامه داد: «از قول من عذرخواهی کنید و بگویید که زودتر از این نتوانستم تقاضایش را برآورده کنم».

آنگاه خداحافظی کرد و از اتاق خارج شد. او آن روز همه‏ ی کارهایی را که لازم بود انجام بدهد، انجام داد. سپس به منزل رفت و با مادر همسر و فرزندانش: سلما، حسین و محمد خداحافظی کرد.

گودرزی (راننده‏ ی تیمسار بابایی) می‏گوید: «آنگاه رو به من کرد و گفت: «آقای گودرزی! شما تشریف ببرید استراحت کنید که ان شاء الله بعد از عید قربان برگردید». سپس مرا در آغوش گرفت و گفت: «اگر از من بدی یا قصوری دیدی، حلالم کن».

گفتم: «مگر می‏خواهید به کجا بروید؟». دستی بر سر کشید و پاسخ داد: «خوب دیگر هیچ کسی از یک ساعت بعد خود هم خبر ندارد»

دیدار با پدر و مادر

چند ساعت گذشت. او همراه «موسی صادقی» به سوی قزوین به راه افتادند. وقتی به قزوین رسیدند نیمه‏ های شب بود. عباس در مقابل منزل پدرش پیاده شد و مثل همیشه با انگشت، ضربه‏ ای به شیشه‏ ی پنجره‏ ی کوچکی - که کنار در بود - زد. لحظاتی بعد مادرش در را باز کرد. پس از روبوسی، به مادر گفت: «آقاجان خوابه؟». مادر پاسخ داد: «آره پسرم! خوابه». می‏خواهم بیدارش کنم. مادر گفت: «بگذار وقت نماز که بیدار شد او را می‏بینی». گفت: «نه مادر! باید زودتر حرکت کنم، نمی‏توانم بمانم؛ یک مأموریت مهم دارم». بر بالین پدر رفت. نگاهی به صورتش انداخت. سپس خم شد و گونه ‏هایش را بوسید. «حاج اسماعیل» چشمانش را باز کرد و گفت: «عباس جان! آمدی؟» او گفت: «ولی باید زود برگردم؛ مأموریت مهمی دارم». پدر گفت: «ولی عباس جان! ما روز عید قربان تعزیه داریم، برای تو هم نقش گذاشته ‏ایم، باید این جا باشی». گفت: «باشد پدر جان! پس نقش کوچکی برایم بگذار، ان شاء الله عید قربان می‏آیم».

وداع با پدر و مادر

پس از ساعتی، عباس با پدر و مادر خداحافظی کرد و رفت. وقتی ماشین حرکت کرد، او چند مرتبه برگشت و پشت سر را نگاه کرد.

اتومبیل در انحنای کوچه از نظر ناپدید شد. مادر که مضطرب و پریشان به نظر می‏رسید، رو به حاج اسماعیل کرد و گفت: «عباس را هیچ وقت موقع خداحافظی این طور ندیده بودم، دلم برای او شور می‏زند». حاج اسماعیل لبخندی زد و گفت: «دلواپس نباش زن! خدا پشت و پناهش»، مادر هم تکرار کرد: «خدا پشت و پناهت پسرم! یا حسین! عباسم را به تو می‏سپارم!»، آنگاه قطره ‏ی اشکی بر گونه‏ اش غلتید.

خواندن دعا

اتومبیل، شهر را پشت سر گذاشت. عباس کتابچه ‏ی دعا را از جیب درآورد و مشغول خواندن دعا شد. ساعتی گذشت. به موسی صادقی - که در حال رانندگی بود - گفت: «من کمی می‏خوابم، اگر خسته شدی بیدارم کن».

چند دقیقه ‏ای نگذشته بود که صدای فریاد او در خواب، موسی صادقی را وحشت ‏زده کرد. او علت فریاد را پرسید. عباس - در حالی که دست بر سر و روی خود می‏کشد - گفت: «ببخشید آقا موسی! خواب دیدم».

ساعت چهار صبح بود که به پایگاه هوایی همدان رسیدند و تیمسار تا شب، چند عملیات پروازی داشت.

شب، «عظیم دربندسری» از همرزمان تیمسار هر چه کوشید تا بخوابد نتوانست. با خود گفت: «امشب چه شب اسرارآمیزی است، چرا این قدر کلافه ‏ام؟»، برخاست و به طرف اتاق عملیات رفت؛ وقتی پشت در اتاق رسید، صدای عباس در گوشش پیچید:

(ربنا لا تزغ قلوبنا بعد اذ هدیتنا و هب لنا من لدنک رحمة انک أنت الوهاب) (بار پروردگارا! پس از آن که ما را هدایت کردی، دلهای ما را به باطل مایل مکن و از جانب خود بر ما رحمت فرست که تو بسیار بخشنده ‏ای (آل‏ عمران: 8))

(... ربنا اغفر لنا ذنوبنا و اسرافنا فی أمرنا و ثبت أقدامنا و انصرنا علی القوم الکافرین) (بار پروردگارا! به کرم خود از گناه و ستمی که درباره خود کرده‏ ایم، درگذر و ما را ثابت قدم بدار و بر قوم کافران، پیروزمان گردان (آل‏ عمران: 147))

«عظیم» آرام در را باز کرد و در گوشه ‏ای نشست. محو تماشای عباس شد. چند دقیقه بعد، عباس سر برگرداند و با صدایی آرام و دلنشین گفت: «آقا عظیم! چرا نخوابیده ‏ای؟».

واحد فرهنگی هیئت روضه العباس(علیه السلام)

 مسجد چهارده معصوم(علیهم السلام)

Www.amireharam.ir